Juliusz Burgin

---

Życiorys

Juliusz Burgin był osobą, której życie w dużej mierze związane było z polityką oraz działalnością społeczną. Urodził się jako syn Mojżesza-Michała, a także był bratem Bernarda. Po ukończeniu sześciu klas gimnazjum, w latach 1923–1924 odbył praktykę w zawodzie ślusarza, a następnie rozpoczął studia na Wolnej Wszechnicy Polskiej. W młodym wieku angażował się w działalność polityczną, a jego zaangażowanie w komunistyczne działania ujawniło się, gdy pomagał swojemu starszemu bratu. Jako nastolatek brał udział w wielu wiecach oraz demonstracjach, co zaowocowało ranieniem podczas starć ulicznych z działaczami endeckimi w dniu 11 grudnia 1922 roku.

W 1925 roku Burgin przystąpił do Związku Młodzieży Komunistycznej, a w 1927 roku stał się członkiem Komunistycznej Partii Polski (KPP). W 1933 roku został członkiem Sekretariatu KC KZMP, a rok później pełnił funkcję sekretarza KC KZMZU. Jego kariera korporacyjna rozwijała się w sekcji MOPR, a od lipca 1936 roku był sekretarzem Komitetu Okręgowego KPP w Łodzi, a później w Krakowie. Niestety, jego działalność polityczna nie pozostała bezkarnie – wielokrotnie trafiał do więzienia z powodu swojej działalności antypaństwowej w latach: 1926, 1928, 1929–1933, 1935 oraz w latach 1936–1939.

Po inwazji ZSRR na Polskę, Burgin znalazł się w obszarze okupacji sowieckiej, gdzie pełnił wiele istotnych funkcji. Wśród nich był komendant Oddziału Ofensywnego Gwardii Robotniczej w Brześciu oraz członek Oddziału Specjalnego NKWD. Później powołano go na naczelnika Gospodarstwa Pomocniczego 6 Dywizji Piechoty Armii Czerwonej w Twierdzy Brzeskiej, a także na kierownika działu w dzienniku „Szlakiem Wolności” w Mińsku. W 1941 roku, po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej, zmobilizowano go do Armii Czerwonej, gdzie był zastępcą odpowiedzialnego redaktora polskich audycji w Radiu Kościuszko w Moskwie, pracując równocześnie jako funkcjonariusz Kominternu i NKGB.

W 1943 roku Burgin, na polecenie NKGB, został wysłany na front południowy, gdzie zajął się obozami jeńców. W czerwcu 1943 roku wstąpił do 1 Polskiej Dywizji im. T. Kościuszki, by od listopada 1944 pełnić funkcję szefa Wydziału Politycznego w 1 Korpusie Pancernym 2 Armii Wojska Polskiego. Po wojnie, w latach 1945–1947 był naczelnikiem Wydziału II Samodzielnego Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego, a w ciągu następnych lat pełnił różne znaczące funkcje, w tym redaktora naczelnego „Głosu Ludu” oraz dyrektora Gabinetu Ministra Bezpieczeństwa Publicznego. Sprawował także funkcję szefa I Inspektoratu Ministerstwa Obrony Narodowej od 1949 do 1950 roku.

Od lutego 1950 aż do lipca 1951 był pierwszym ambasadorem PRL w Chińskiej Republice Ludowej, również od września 1950 był ambasadorem w Koreańskiej Republice Ludowo-Demokratycznej. Po powrocie, w latach 1951–1957 sprawował stanowisko wiceministra transportu drogowego i lotniczego. Od 1959 do 1963 roku był prezesem Spółdzielni Wydawniczej „Książka i Wiedza” w Warszawie. Burgin był również jednym ze współzałożycieli oraz sekretarzem generalnym Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Chińskiej, a także członkiem prezydium Stowarzyszenia Ateistów i Wolnomyślicieli.

Juliusz Burgin zmarł w Warszawie, a jego ostatnim miejscem spoczynku jest Cmentarz Wojskowy na Powązkach (kwatera B33-6-13). Jego żoną była Maria Wierna.

Odznaczenia

Na szczególną uwagę zasługują wybitne odznaczenia, które otrzymał Juliusz Burgin. Wśród nich znajdują się:

• Order Sztandaru Pracy I klasy,
• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari,
• Krzyż Grunwaldu III klasy,
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Złoty Krzyż Zasługi (15 listopada 1946),
• medale wojskowe oraz odznaczenia czechosłowackie i koreańskie.

---

Oceń: Juliusz Burgin

---